Η τάξη μου: Το ταξίδι τελείωσε, συνεχίζεται ή μόλις αρχίζει;

Είχα φτιάξει τα ρούχα μου από την προηγούμενη μέρα, πράγμα ασυνήθιστο για μένα, αφού τα αφήνω όλα για την τελευταία στιγμή. Ήμουν ενθουσιασμένη!! Τώρα μεταξύ μας, για να πω την αλήθεια, δεν ήταν ενθουσιασμός, άγχος ήταν.

Τέλος πια το νηπιαγωγείο!!

Είχα ακούσει τόσα και τόσα για το νέο μεγάλο σχολείο με τις πολλές αίθουσες και τους πολλούς μαθητές. Δημοτικό το λέγανε.

Θα έκανα καινούργιους φίλους, θα μάθαινα καινούργια πράγματα. Σίγουρα θα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία.

Έμεινα ξύπνια μέχρι αργά, μη μπορώντας να κοιμηθώ από την ανυπομονησία. Τι και αν το νέο μου σχολείο δεν είναι όπως το φαντάζομαι; Και αν οι δάσκαλοι δεν ζητάνε από τα παιδιά τίποτα άλλο παρά μόνο να διαβάζουν όλη μέρα; Αυτά κι άλλα πολλά στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου. Όταν τελικά «ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του» είδα ένα όμορφο όνειρο. Ήμουνα λέει σ’ ένα μεγάλο, πολύχρωμο κτίριο. Αμέτρητα παιδιά έτρεχαν χαρούμενα στην αυλή. Άλλα έπαιζαν κρυφτό, άλλα κυνηγητό. Ήταν όλα τόσο χαρούμενα!! Αυτό ήταν λοιπόν το Δημοτικό.

Το πρωί ξύπνησα νωρίτερα απ’ όλους. Κάθισα στο κρεβάτι μου και περίμενα τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν. Οχτώ παρά δέκα ήμουν έτοιμη. Η μαμά με πήγε στο νέο μου σχολείο. Λίγο πριν περάσω τη μεγάλη αυλόπορτα σταμάτησα απότομα. «Τι συμβαίνει;» με ρώτησε η μαμά. Δεν απάντησα, απλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Απλά φοβόμουνα. Μόλις θα περνούσα τη μεγάλη πόρτα θα άρχιζε ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Θα ξεκινούσε ένα ταξίδι που θα διαρκούσε έξι ολόκληρα χρόνια. Πόσο εύκολα μπορεί να διαχειριστεί ένα παιδί τόσο έντονα συναισθήματα; Τώρα όμως δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Θα ήμουν θαρραλέα, άλλωστε δεν είχα κι άλλη επιλογή. Μπήκα μέσα, είδα τη μαμά μου να με χαιρετάει από τα κάγκελα. Με σφιγμένη την καρδούλα μου τη χαιρέτησα κι εγώ.

Χτύπησε το κουδούνι. Μαζευτήκαμε όλοι στο αμφιθέατρο και μας έβαλαν σε σειρές. Είχε έρθει ο παπάς. Αφού μας ευλόγησε, μας ευχήθηκε καλή σχολική χρονιά και η δασκάλα μας μας οδήγησε στην τάξη μας. Στην πρώτη μας τάξη. Συστηθήκαμε. Τους πιο πολλούς συμμαθητές μου τους ήξερα, γνώρισα όμως και καινούργιους. Τελικά ξεπέρασα τον φόβο μου. Κάθε μέρα ήταν μοναδική για μένα. Τελείωσε η πρώτη τάξη. Καιρός να πάμε στη Δευτέρα. Τώρα εγώ ήμουν αυτή που παρατηρούσε τα «πρωτάκια» που περνούσαν τη μεγάλη καγκελόπορτα για πρώτη φορά. Έδειχναν όλα τόσο φοβισμένα. Με τον καιρό όμως συνήθιζαν.

Πάντα ζήλευα τους μαθητές της έκτης τάξης. Ήταν οι μεγαλύτεροι, πήγαιναν περισσότερες εκδρομές, έκαναν περισσότερες δραστηριότητες, είχαν περισσότερα δικαιώματα. Με πόση ανυπομονησία περίμενα να έρθει και η δική μου σειρά. Πέρασαν τα χρόνια και έγινα κι εγώ μαθήτρια της έκτης τάξης. Τελικά δεν ήταν τόσο απλό να είσαι ο μεγαλύτερος μαθητής του σχολείου. Περισσότερες υποχρεώσεις. Πρέπει πάντα να δίνεις το καλό παράδειγμα, όλοι οι άλλοι περιμένουν πάντα κάτι καλύτερο από σένα.

Και μετά πουφ…..

Όλα εξαφανίζονται σαν σύννεφο στον άνεμο. Το κεφάλαιο αυτό κλείνει για να δώσει τη θέση του σ’ ένα άλλο. Όπως ακριβώς γίνεται στα βιβλία. Δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε και οι τελευταίοι. Όλες μας οι επιτυχίες και οι αποτυχίες απλά ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Σήμερα έχουμε την τιμητική μας, είμαστε οι φετινοί απόφοιτοι του Δημοτικού. Και μετά είμαστε πάλι πρωτάκια, αυτή τη φορά όμως σ’ ένα μεγαλύτερο σχολείο, το Γυμνάσιο.